19.

M.

Próbowałam ci coś powiedzieć. Pragnęłam z tobą rozmawiać, jak dawniej, tylko nie potrafię. Coś jest nie tak, słowa są inne niż bym tego chciała, nie wszystkie potrafię wymówić, nie potrafię też ukryć mojego żalu do ciebie. On to wszystko przyćmiewa.

Mam też wrażenie, że patrzysz na mnie inaczej niż kiedyś. Zastanawiałam się, dlaczego tu wróciłeś i chyba w końcu to zrozumiałam. Ty sądzisz, że ja jestem chora. Że coś ze mną jest nie tak. W twoich oczach jestem nienormalna.

Chciałabym zaprzeczyć, bo przecież nie masz racji, to oczywiste. Tylko jak mam to zrobić? Słowa nie chcą wyjść z mojej głowy, z moich ust.

Jakiś czas temu stałam na przejściu dla pieszych i kobieta obok mnie, dosyć dosadnie, tłumaczyła swojemu towarzyszowi, że stoi nad przepaścią. Nie tak dosłownie, oczywiście, ale dała mu konkretny wybór- jak odejdzie to już nigdy nie wróci. „Z nim też tak było” mówiła „Gdy wyszedł tamtego dnia z domu- już nigdy do niego nie miał dostępu, od czterech lat nie ma kontaktu ze mną ani z dziećmi. Jeśli odejdziesz to już nigdy nie będzie powrotu”. Myślałam o tym dość długo, choć nie słyszałam nic więcej. Z jednej strony dziwię się, że on stał tam tak spokojnie, obojętnie, dawał się tak postawić nad tą przepaścią wyboru. Z drugiej zaś strony podziwiam ją za konsekwencję i za to, ze potrafiła to powiedzieć. Gdybym też tak umiała, gdybym miała na to odwagę- wszystko byłoby pewnie prostsze. Podejmujesz decyzję- ponosisz jej konsekwencje.

U nas to wszystko trochę inaczej wygląda. Albo może raczej u ciebie. Ja ponoszę konsekwencje moich i twoich wyborów, ty ich dokonujesz. To męczące. Tyle że ja nie potrafię zaprotestować, nie potrafię nawet ci powiedzieć, że masz spać na kanapie, i zamiast tego, bez słów, kładę ci tam pościel, w nadziei, ze zrozumiesz. Sądzę, że mogłabym ci to wszystko napisać, może pokazać ten list, tylko… To wszystko za daleko zaszło, wiesz? Gdybym pokazała ci ten list, musiałabym pokazać też inne. Miałbyś pytania, może wątpliwości czy pretensje. Jak mielibyśmy rozmawiać? Na kartce papieru, za pomocą ołówka? I co ja mogłabym ci powiedzieć? Że tyle czasu czekałam i kochałam, a ty przyszedłeś za późno? Czy nie czujesz tego każdej nocy i każdego dnia? Czy nie widzisz tego?

Łudziłam się, że może wino, butelka, może nawet trzy, pomogą nam w nawiązaniu dialogu. Wypiliśmy niecałe dwie i nic to nie dało. Jesteśmy niewolnikami własnego milczenia i własnych światów. Nie potrafimy odnaleźć wspólnej drogi, bo zbyt wiele się stało. Za bardzo się od siebie oddaliliśmy. Przez krótką chwilę, tamtego wieczoru, który wydawał się być snem, sądziłam, że ta tragedia, śmierć H., zbliży nas do siebie. Że nas, najzwyczajniej w świecie, połączy na nowo. Okazało się jednak, że śmierć dziecka nas zbliżyła w dystansie fizycznym, nie zmieniła jednak nic w psychicznym. Może nawet go pogłębiła, bo przecież każde z nas cierpi na swój własny sposób, i nie potrafi o tym opowiedzieć drugiemu.

Chciałabym umieć ci powiedzieć, ze jeśli teraz odejdziesz, to już nie będziesz miał dokąd wracać. Nie jestem jednak tak do końca pewna, czy rzeczywiście tu jesteś.

Jak można odejść, gdy nie jest się gdzieś tak prawdziwie?

C.