13.

M.

Idąc dziś przez most zauważyłam młodego chłopaka, który siedział zaraz nad brzegiem rzeki. Nie miał na sobie koszulki, obok niego stała, może już pusta, butelka piwa, w ustach miał papierosa a na uszach słuchawki. Wiesz, on siedział tam zanim ja przyszłam i pewnie jeszcze po tym, jak już poszłam. Siedział i żył własnym życiem, za nic miał otaczający go świat. Liczył się on, ten papieros, słońce, muzyka. Jego czas, jego świat, jego życie. Nie mam pojęcia, jak wygląda jego życie, co w nim robi, ani o czym w tamtym momencie myślał- skąd miałabym to wiedzieć? To jednak nie jest ważne. Wiesz, on się        z a t r z y m a ł. W tym zabieganym świecie, gdzie trzeba mieć żeby być, w tych czasach, kiedy minut wciąż za mało i człowiek jest tak bardzo zmęczony, że nie ma sił odpocząć- on się zatrzymał. Miał odwagę, chęci i pomysł, żeby usiąść nad tą rzeką- z piwem, papierosem i muzyką. A nawet jeśli w słuchawkach miał nie muzykę a kurs jakiegoś języka- miał odwagę, chęć i pomysł by siedzieć nad wodą.

Zastanawiam się, czy ja miałam kiedyś taką odwagę. W poprzednim życiu za wszystkim gnałam, ewentualnie przed wszystkim uciekałam. To odbierało mi możliwość zatrzymania się. Najpierw chciałam się przypodobać matce, później dowiedziałam się prawdy od ojca, więc zaczęłam się starać jeszcze bardziej. Poszłam na studia, byłam lubiana wśród znajomych, mało która impreza odbyła się beze mnie. Nie miałam czasu, żeby się zatrzymać. Nie miałam chwili do stracenia, do zmarnowania, w końcu było tak wiele rzeczy, których wciąż nie zrobiłam, a które zrobić chciałam. Jak mogłabym nagle położyć się nad rzeką i po prostu leżeć? Nie miałam c z a s u.

A później? Tak, gdy zaczęłam  to życie to przez chwilę wyglądało na to, że znajdę czas, by zwyczajnie leżeć. Tylko musiałam zacząć pracować, później przeniosłam się do własnego mieszkania, zaczęłam spędzać czas z tobą. Będąc z tobą nigdy się nie zatrzymałam, zawsze dokądś gnałam. Chciałam być najlepsza i najładniejsza, wciąż bojąc się, że któregoś dnia się nie pojawisz, bo będziesz gdzie indziej z inną blondynką. Zaczęłam powoli interesować się tym samym, co ty, żeby zawsze móc z tobą porozmawiać na „twoje tematy”. Nie, nie zatraciłam w tym samej siebie, wciąż miałam moje życie, moje zainteresowania, moich znajomych, tyle tylko, że w tym wszystkim żyłam dwa razy intensywniej niż na samym początku tego życia. To trochę tak, jakbym chciała w każde 24 godziny wcisnąć ich 36. Na dłuższą metę się nie da, ale jakoś temu dawałam radę. I to działało, chyba. Przez tak wiele miesięcy byłeś tu, ze mną, czasami obok mnie. Ale byłeś.

Gdy tak teraz nad tym myślę, to to twoje odejście sprawiło, że się zatrzymałam. Początkowo nie z własnej woli, ale się zatrzymałam. Teraz już potrafię to zrobić, teraz mi tego brakuje, gdy za bardzo gnam, teraz wiem, jak bardzo potrzebuje czasami stanąć. I choć jest to tak bardzo dziwne, nie na miejscu, choć przez moje usta nigdy by nie przeszło i od początku tego listu odwlekam moment, gdy to napiszę- dziękuję za to, że odszedłeś.

Tak bardzo chcę wiedzieć, czy zniknąłeś dlatego, że miałeś odwagę by się zatrzymać.

C.