28.

M.

Na jakiś czas zamieszkam u J, tak chyba będzie lepiej. Skłamałabym mówiąc, że nie mam do ciebie żalu, że tylko troszeczkę jest mi smutno, lub że przecież byłam na to przygotowana. Nie, nie, nie.

Jestem zawiedziona, tak absolutnie, całkowicie. Jest mi smutno i mam ochotę ryczeć w poduszkę (albo w twoje ramię, gdy zapominam, ze to przecież ty to sprawiłeś) i sądzę, że nigdy nie będę potrafiła spojrzeć na ciebie tak jak dawniej, nie widząc w twoich ramionach tej innej.

Nie wiem, jak wygląda jej twarz, mogę się tylko domyślać. Nie mam jednak wątpliwości co do tego, że jest blondynką, czy też tego, że spędziłeś z nią więcej niż tylko jedną noc. Na pewno jest piękna, szczupła i inteligentna. Śmieje się perliście, mruży delikatnie oczy, gdy się uśmiecha i ma równe, białe zęby. Jest idealna, prawda? Dużo rozmawialiście, opowiadałeś jej o sobie, może o mnie. Skądś wiedziała, gdzie mieszkasz i że nie powiesz jej „nie”.

Robi się coraz cieplej. Śnieg już właściwie zniknął, dzieci nie noszą szalików i czapek, a ja wciąż się czuję tak, jakbym w każdej chwili mogła zamarznąć. I tylko noce są wciąż zimne, tak kojąco lodowate. Wieczorem kładę się spać przy oknie otwartym na oścież, świadoma tego, ze obudzi mnie chłód lub J. W każdym wypadku wpierw poczuję chłód świata, dopiero później ten bolący brak ciebie.

Powinnam odejść, tak prawdziwie, całkowicie, przecież mnie ranisz. To chyba przywiązanie, uległość, albo po prostu ten strach przed samotnością. Mam wrażenie, ze wciąż gdzieś za mną jesteś, ze mimo wszystko stoisz tuż obok, gotowy ruszyć na ratunek, gdy tylko będę tego potrzebowała. Zraniłeś, zranisz, ranisz wciąż. Czy mogę cierpienie przedkładać ponad całe dobro, które mi wyświadczyłeś? Co ma większą wartość? Bardziej mnie budujesz czy burzysz?

Nie chcę wracać do początku, mówić, tłumaczyć, wyjaśniać. Nie mam już na to sił, nie wiem czy potrafię cokolwiek z tego dalej ciągnąć. Dlaczego ten jeden raz nie możesz ty się wytłumaczyć?

J nie ma balkonu, nie mogę więc siedzieć na nim w tym deszczu, który właśnie pada. Leje. Jestem ciekawa co teraz robisz. Wiele razy wyobrażałam sobie ciebie w tej sytuacji, teraz jednak mam pustkę w głowie. Może to i lepiej. Nie cierpię, nie tęsknię, nie żałuję.

Otwieram okno, kładę się na łóżku, mam nadzieję, ze obudzi mnie chłód.

C.