30.

M.

Pamiętasz, jak J. cię poznała? Zaprosiłam cię do nas na obiad, którego zresztą nie umiałam zrobić. Ona mi pomogła, przygotowała jedzenie i zjadła razem z nami. To było miłe popołudnie, pełne śmiechu, radości, tak bardzo się wtedy cieszyłam, że się poznaliście.

J. przyznała później, że mimo tego, że jesteś sympatyczny to nie polubiła cię. Nie tak sobie ciebie wyobrażała, w jej oczach nie pasowaliśmy do siebie. Ale to się zmieniało. Im bardziej cię poznawała, im częściej u nas bywałeś. Polubiła cię, zaprzyjaźniliście się nawet, a nasze wspólne sobotnie obiady stały się czymś zupełnie naturalnym. Później wszystko się pozmieniało i teraz musimy na nowo nauczyć się żyć razem. Nie tylko my, ale również H. i J., bez których nie potrafimy (a na pewno ja nie potrafię) żyć, którzy są dla nas podporą a często i sensem życia.

H, usnął dziś na moich rękach, a ja nie miałam serca odkładać go do łóżeczka. Spacerowaliśmy więc po mieszkaniu, siedzieliśmy i leżeliśmy wspólnie. Obserwowałam go, jak spokojnie oddychał, jak ssał paluszki, jak się poruszał przez sen. Był taki niewinny, bezbronny. A jednocześnie tak podobny do ciebie, gdy śpisz.

Źle się czuję z tym, że nie bywam ostatnio w barze. Wszyscy mówią że rozumieją, że mały H., że obowiązki, że czasami brakuje czasu. Ale ja tak zwyczajnie, po ludzku, czuję się nie w porządku, że mnie tam nie ma. To mój bar, mój biznes, moi pracownicy. Zawsze tworzyliśmy zespól, co się nie działo. Gdy byłam w ciąży, gdy była ze mną mała H. Zawsze ja byłam z nimi a oni ze mną. Dlaczego teraz to się zmieniło?

Zastanawiam się, czy nie sprzedać baru. Ktoś inny go przejmie, może go zmieni, może zostawi takim jak jest teraz. Pieniądze, które dostanę zostaną dla H. na przyszłość. Edukacja, życie, to wszystko kosztuje. Ty zaś zarabiasz wystarczająco dla nas obojga, wiele razy mi to mówiłeś. Może więc powinnam cię posłuchać i zostawić bar?

J. uważa, że to wariactwo. Mówi, ze bar jest dla mnie moim życiem, że bez niego nie będę umiała znaleźć swojego miejsca. H. podrośnie, Ty wciąż będziesz pracował a ja w efekcie zostanę sama w pustym mieszkaniu. Coś w tym pewnie jest, ale nim H. pójdzie do szkoły miną jeszcze jakieś cztery lata. A później… Czy sprzedanie baru zamknie mi na zawsze wszelkie możliwe furtki? Nie, przecież nie.

Słyszę, że wchodzisz do mieszkania. To idiotyczne, pisać do ciebie wciąż listy, Jesteś tu, rozmawiamy, rozumiemy się. Może nie jest jak dawniej, ale odnajdujemy do siebie nową drogę.
Mam nadzieję, że pudło z listami zostanie już pod łóżkiem, że to ostatni list, że nasza przyszłość już się zaczęła.

Kocham Cię, mój M.

C.