31.

M.

Ten zwyczaj pisania do ciebie chyba mi już zostanie. Lubię pisać listy, nawet jeśli ty ich nie czytasz. A może kiedyś ci je pokażę, może usiądziemy, na stare lata, na schodach przed naszym domem. Będziemy czekali na nasze dzieci i wnuki, aż przyjadą do nas na wspólny, niedzielny obiad. Wyciągnę ze strychu przykurzoną skrzynkę, może pudło, w którym będą te wszystkie słowa, które przez ten czas do ciebie pisałam. Nasza wspólna historia. To wszystko, co może i zdawało się nas dzielić, ale jednocześnie połączyło tak mocno i trwale, jak nic innego.

Jeszcze nie mamy wspólnego domu, a naszym jedynym dzieckiem jest H. Ale ja wierzę, że to się zmieni. Tyle czasu przed nami, cała wieczność czeka.

Cieszę się, że zostawiłam bar. „Zostawiłam” to złe słowo, bo wiem, że jest w dobrych rękach. Nie był on tylko moim dziełem, sama go przecież przejęłam, traktowałam go jednak zawsze jakby był właśnie mój od początku. Teraz go zostawiłam, ale nie żałuję, bo zamiast tego mogę spędzać całe dnie z H. Pokochałam go jak własne dziecko i tak właśnie go traktuję. Bo jak można określać jako matkę osobę, która zostawiła taki mały cud świata?

Nigdy wcześniej nie uczestniczyłam, tak długo i tak intensywnie, w życiu małego dziecka. Była nasza, moja, H, ale… Tęsknię za nią i wciąż nie potrafię, tak do końca, pogodzić się z tym, co się stało. Myślę o tym, ze moglibyśmy mieć teraz wspaniałą dwójkę dzieci. Nasza córka wspierałaby młodszego brata, on by ją pewnie denerwował jak nikt inny. Mielibyśmy dwa szkraby, które by wywróciły nasze życie do góry nogami.

Rzeczywistość jest inna. Ani lepsza, ani gorsza, po prostu inna. Ale też jestem przekonana, że nie doszlibyśmy do tego miejsca, w którym jesteśmy, gdyby nie kompromisy, uleganie, przebaczanie. I choć J. nie raz pytała mnie, czy naprawdę tego chcę, mówiła że przesadzam, że powinnam już dawno odejść, ja tego wszystkiego nie żałuję. Ani trochę.

Kocham cię, mój M.

C.

Dwa tygodnie opóźnienia względem planowanego czasu, ale C. powraca. Będę się starała, aby kolejne listy pojawiały się co poniedziałek, nie jestem jednak w stanie powiedzieć, na ile się to uda. Najprościej więc, jeśli chcecie wiedzieć czy nowy list jest, jest dołączyć do obserwatorów bloga albo poprosić mnie o informowanie o nowych listach.
Jako że takie wstawki odautorskie nie są u mnie popularne, to od razu napiszę tez to, co pojawiłoby się kilka listów później- pamiętajcie proszę, drodzy czytelnicy, że widzicie wszystko z perspektywy C. A C. należy do osób mocno w życiu poranionych, czasami błędnie patrzy na rzeczywistość, czasami coś ją zwyczajnie przerasta. Nie ma tu historii z perspektywy M., choć byłaby ciekawa, nie powiem, i to sprawia że w całości wiele brakuje. Jesteśmy stronniczy i to się nie zmieni, ale miejcie na uwadze, że M. to fantastyczny człowiek. Ja osobiście kocham go z całego serca i uważam, że drugiego takiego ze świecą szukać.