26.

M.

Zastanawiałam się kiedyś, dlaczego tak bardzo się różnimy. Tak wewnętrznie, podejściem do życia, radością, jaką z niego czerpiemy. Jesteśmy czasami jak dwie sprzeczności. Co aż tak mocno nas ukształtowało?

Wiele razy myślałam o tym, jak bardzo chciałabym poznać twoją rodzinę. Zdarzało się, że coś, mimochodem, o nich wspominałeś. Uśmiechałeś się, mówiąc o braciach i siostrach, a czasami znikałeś na weekendy- by być z nimi. Miałam poczucie, że ty masz to, czego mnie brakuje. Zazdrościłam ci. Bardzo. A gdy sama zobaczyłam ludzi, którzy kiedyś byli moją rodziną…

Długo nie potrafiłam się przed tobą otworzyć i powiedzieć ci o tym. Bolało mnie to, że widząc tych ludzi czułam przede wszystkim strach. I bałam się tego, że aby otworzyć się przed tobą w tej jednej sprawie, muszę się otworzyć cała, bez ograniczeń. A to sprawiło, że zdawałam sobie sprawę, jak niewiele o mnie wiesz. Większość opowiadałam ci w listach, tych samych, których nie miałam dokąd wysłać, których nigdy nawet nie widziałeś, które leżą schowane w pudle pod łóżkiem. Tak naprawdę to ty nie wiedziałeś z kim żyjesz, z kim mieszkasz.

Prawie miesiąc zwlekałam, aż któregoś niedzielnego ranka usiadłam na brzegu kanapy, na której jeszcze spałeś (ja od wielu nocy nie mogłam spać) i, z niewielkimi wyrzutami sumienia, obudziłam cię. Moje „muszę ci o czymś powiedzieć” wystarczyło, byś wstał i zrobił dla nas kawę, jak to masz w zwyczaju zawsze rano. Po chwili siedzieliśmy wspólnie na tej kanapie, pijąc kawę.

Ja mówiłam, ty słuchałeś. Nie wiem, ile czasu tam byliśmy, ile słów wydobyło się przez moje usta i ile z tego było dla ciebie czymś zupełnie nowym. Już wcześniej, przecież, pokazywałeś mi, ze wiesz o mnie więcej, niż mi się wydawało. A gdy skończyłam mówić, ty po prostu byłeś. Przytuliłeś mnie, a ja nie zdawałam sobie sprawy z tego, że płaczę, nim nie zacząłeś delikatnym ruchem dłoni gładzić mój wilgotny policzek. Nie mogłeś mi nic dać, zmienić tego wszystkiego, pomóc, ale pokazałeś, ze jesteś przy mnie. To znaczyło dla mnie więcej, niż cokolwiek innego.

A później zrobiłeś dla mnie jeszcze więcej, więcej, niż kiedykolwiek marzyłam, więcej niż mogłabym się spodziewać. Gdy, niecały tydzień później, w piątek wróciłam do mieszkania, ty czekałeś na mnie ze spakowaną walizką. Tak, myślałam że odchodzisz, a ty zabrałeś mnie stąd, wsiadłeś ze mną do samolotu i zmieniłeś mnie, moje życie. „Masz mnie”. Te dwa słowa mówiłeś mi już wiele razy, teraz jednak pokazałeś, że ty to o wiele więcej. Ty to również twoja rodzina. Ty to twoja przeszłość. Ty to wszystko, co się składa na twoją osobę. To wszystko, co cię ukształtowało i sprawiło, że jesteś inny niż ja.

Nigdy nie widziałam tak dużej i szczęśliwej rodziny. Zadbanego domu, w którym pachnie świeżym chlebem i jest zawsze ciepło, dzieciaków, które są tak pełne energii, ze zdaje się, jakby ich było dwa albo i trzy razy tyle, co jest w rzeczywistości. Rodziców, którzy darzą wszystkich miłością i zrozumieniem, dla każdego potrafią też znaleźć czas. Nigdy nie sądziłam, ze istnieje dom idealny, rodzina idealna, ty mi jednak pokazałeś, że to twoja rzeczywistość.

Siedziałam przy kominku, pijąc gorącą herbatę, i obserwowałam, jak bawisz się z rodzeństwem, dosłownie wiszącym na twojej szyi. „Jesteś pierwszą, którą tu przywiózł” powiedziała K, twoja siostra. Czy to możliwe, że znaczę dla ciebie tak wiele? Czy to możliwe, że jestem jedyną, której chciałeś kiedykolwiek pokazać ten ogromny skarb?

Boję się, ze ktoś mnie obudzi z tego snu.

C.